Pies przywódca czy pies uległy

Pies przywódca czy pies uległy?

Autorem artykułu jest Izabela Pierzyńska

Każdy pies podobnie jak człowiek ma swój charakter i temperament.
W trakcie rozwoju obydwie te cechy rozwijają się i kwalifikują osobnika do grupy dominującej albo uległej.

Testowanie malucha

U małych psiaków można przeprowadzić test pozwalający nam stwierdzić do jakiej grupy będzie kwalifikował się dany osobnik. Kładąc malucha na plecach i przytrzymując bez ruchu psiak próbuje się uwolnić, ale po chwili akceptuje nową sytuację. Po uwolnieniu się wraca do rodzeństwa, żeby bawić się z nimi. To właśnie typ przywódcy. Natomiast, jeśli w opisanej sytuacji pies wyrywa się, panikuje i piszczy, a po uwolnieniu ucieka od nas daleko, to wiemy, że nigdy z niego nie będzie przywódcy tylko pies uległy.

Powitanie

Charakter psa można rozpoznać też w sposobie powitania właściciela. Uległy pies widząc wracającego do domu właściciela zachowuje się tak jakby nie widział go przez rok. Pies skacze, biega, liże po rękach a nawet próbuje lizać po twarzy. Natomiast pies przywódca przyjdzie przywitać się z godnością, powącha, obejrzy i odchodzi.

Zachowanie przy misce

Podobne reakcje można dostrzec podczas jedzenia. Pies uległy pozwoli sobie zabrać miskę z jedzeniem, którą chcemy przestawić na inne miejsce. Natomiast przywódca będzie bronił swojej miski a zdarza się nawet, że warczy w trakcie przestawiania miski w inne miejsce.

Codzienne czynności

Pies podobnie jak ludzie lubią wygodę. W tym celu bardzo często zajmują nasze ulubione miejsca nie chcąc opuszczać ich na naszą prośbę. Tak zachowuje się pies dominujący. Kiedy mamy natomiast osobnika uległego posłucha nas już przy pierwszym wezwaniu. Innym przykładem może być ustępowanie nam drogi. Pies przywódca nie zejdzie nam z drogi, kiedy spotka nas w wąskim domowym korytarzu. To my musimy ustąpić mu miejsca i ominąć go. Uległy osobnik widząc nas sam zejdzie nam z drogi.

Wszystkie przytoczone przykłady pozwolą nam rozpoznać jakiego osobnika posiadamy w domu i w jaki sposób powinniśmy z nim postępować w życiu codziennym.

---

Izabela Pierzyńska

http://rodzinaipies.blogspot.com

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Jak przygotować psa na spotkanie z nowym członkiem rodziny

Jak przygotować psa na spotkanie z nowym członkiem rodziny

Autorem artykułu jest Magdalena Banach

Pies to domownik, który musi podporządkować się naszym zasadom, jednak w trosce o jego dobre samopoczucie, zadbaj o to, by przygotować go na zmiany związane z pojawieniem się nowego członka rodziny.

Pies to dla wielu ludzi członek rodziny i przyjaciel, dla innych wierny towarzysz czy po prostu stróż posesji, ale w każdym przypadku jest on domownikiem, który musi akceptować pojawiających się nowych lokatorów, a mogą nimi być dzieci, inne psy czy koty. Warto mieć na uwadze, że dobrze ułożony i posłuszny pies łatwiej zaakceptuje nowych członków rodziny. Jasne komendy i polecenia od początku będą wskazówką co jest dozwolone, a czego psu absolutnie robić nie wolno, dlatego warto szkolić naszych czworonożnych towarzyszy gdy tylko pojawią się w rodzinie, a nie dopiero wówczas, gdy na świat ma przyjść dziecko, czy pojawia się inne zwierzę.

Kiedy w domu pojawia się dziecko

Większość psów w sposób naturalny przyjmuje pojawienie się nowego członka rodziny jakim jest noworodek, są wobec niego łagodne a nawet chronią go, na przykład nie pozwalając zbliżyć się do wózka obcym osobom. Jednak w relacji dziecko pies nigdy nie dosyć ostrożności, należy stosować zasadę ograniczonego zaufania, nawet jeśli nasz pupil to kochający wszystko i wszystkich labrador retriever.

Zadbaj o zdrowie psa, by dziecko mogło bezpiecznie przebywać w jego towarzystwie

Zwierzęta domowe powinniśmy odrobaczać, szczególnie jeśli mają one kontakt z dziećmi, nie wolno nam zapominać o regularnym podawaniu środków przepisanych przez lekarza weterynarii. Wiadomo, że dzieci podczas zabawy wkładają do buzi palce i różne przedmioty z podłogi z którymi styka się nasz czworonożny przyjaciel, nierzadko też psy po prostu liżą dzieci po buzi, a czasem może się zdarzyć, że raczkujący maluch po prostu spróbuje jedzenia dla psów! Dlatego zadbajmy o dobry stan zdrowia i kondycję psa, by nie był on źródłem niebezpiecznych chorób i pasożytów.

Przygotuj psa na zmiany

Ważne, by w momencie gdy pojawia się dziecko pies nie doznał szoku wskutek nagłego, innego traktowania. Wciąż należy poświęcać mu tyle samo czasu, oczywiście o pomoc warto poprosić kogoś z rodziny, by wyprowadzał psa na dodatkowe spacery, bo z przyczyn oczywistych młodym rodzicom tego czasu po prostu brakuje. Zwłaszcza duże i żywiołowe psy powinny mieć możliwość spożytkowania energii na świeżym powietrzu.

Wysyłajmy psu sygnały, że coś zmieni się w naszym życiu i tym samym w życiu czworonoga, jeszcze zanim na świat przyjdzie dziecko, oswajajmy psa z takimi przedmiotami jak wózek i łóżeczko, nauczmy psa, że nie wolno mu na nie skakać i że nie służą do zabawy.

Po urodzeniu się dziecka można przynieść do domu kocyk czy pieluszkę, dzięki czemu pies zapozna się z zapachem noworodka na kilka dni przed jego przybyciem. Oczywiście nie dajemy tych przedmiotów do zabawy, a jedynie pozwalamy psu je obwąchać.

Ważne jest także by nauczyć psa pozostawania w drugim pomieszczeniu, nie zawsze bowiem będzie nam mógł towarzyszyć – tę umiejętność trzeba także wcielić w życie zanim urodzi się dziecko, by pies nie odczuł że przez tę małą istotę jest separowany. Można oczywiście pozwolić psu by siedział obok gdy zajmujemy się noworodkiem, warto nagradzać grzeczne zachowanie, by utrwalić pożądane reakcje, dlatego miejmy zawsze w pobliżu granulki suchej karmy, które posłużą za smakołyk.

Zasada ograniczonego zaufania

Jeśli nawet darzymy naszego pupila ogromnym zaufaniem, to nigdy nie powinniśmy pozostawiać go sam na sam z dzieckiem, pies zupełnie nieświadomie może wyrządzić maluchowi krzywdę, nie wiadomo też jak zareaguje na nagły płacz czy pisk dziecka, który może zachęcić go do żywiołowej zabawy.

Często spotyka się młode mamy spacerujące z wózkiem i psem, które wchodząc na chwilę do sklepu przywiązują psa do wózka! Oczywiście wydaje się im, że w ten sposób zapewniają swojemu maleństwu najlepszą opiekę, ale zapominają chyba o tym co może się wydarzyć gdy przestraszony pies zacznie uciekać, zostanie zaatakowany przez innego psa, albo pobiegnie za kotem! Dlatego nigdy nie wolno przywiązywać psa do wózka!

Im starsze jest dziecko, tym więcej czasu spędza z czworonogiem, który nierzadko staje się jego najlepszym towarzyszem zabaw, pamiętajmy by nie tylko szkolić psa, ale także edukować dziecko w kwestii szacunku i dobrego traktowania zwierząt. Uczmy dzieci, że nie wolno ciągnąć psa za uszy i ogon, uderzać, krzyczeć, przeganiać, czy ruszać jego miski. Oczywiście my jako właściciele musimy mieć możliwość zabrania psu miski w dowolnym momencie, ale ze względów bezpieczeństwa nie mogą tego robić dzieci. W trosce o spokój psa, zwłaszcza w przypadku psów seniorów - stwórzmy mu możliwość pójścia w ustronne miejsce, gdzie maluch nie będzie mu przeszkadzał, pamiętajmy, że pies także potrzebuje czasem świętego spokoju.

Zabawy i spacery

Musimy pamiętać, że nie wszystkie psy są przystosowane do roli przyjaciela dziecka. Niektóre rasy posiadają cechy charakteru, które sprawiają, że są doskonałymi stróżami, ale nie mają cierpliwości do rozkrzyczanych, biegających istot, które chcą ciągnąć je za uszy i zaglądać do pyska... Decydując się na psa rodzinnego weźmy to pod uwagę i wybierajmy spośród psów, które do tej roli się nadają. Oczywiście od reguły zawsze istnieją wyjątki, bywają dobermany uwielbiające dzieci i golden retrievery, które są wobec nich agresywne – mają na to wpływ indywidualne cechy charakteru zwierzęcia, stosowane przez właścicieli metody wychowawcze, trudne doświadczenia i zaznane krzywdy, które kształtują psychikę zwierząt. Dziecko nie powinno wyprowadzać pas na spacer bez nadzoru osoby dorosłej; pies może wdać się w potyczkę z innym psem, co jest niebezpieczne zarówno dla niego jak i dla dziecka, może pociągnąć dziecko i przewrócić, może też zaatakować obcą osobę, na co dziecko nie będzie potrafiło zareagować.

Pamiętajmy, że wszystkie tragiczne wypadki z udziałem psów są wynikiem ich złego traktowania przez człowieka, to my ponosimy odpowiedzialność za nieprawidłowe krzyżowanie osobników, które wykazują agresję, a także często sami uczymy tej agresji poprzez złe traktowanie szczeniąt, karanie, krzyki i przemoc! Jeśli chcemy by mądry i posłuszny pies był przyjacielem naszego dziecka, to sami najpierw musimy być przyjacielem i dobrym opiekunem dla szczeniaka, który dorasta w naszym domu.

---

Magdalena Banach

http://www.inet-partner.pl

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Jak nauczyć psa grzecznego pozostawania w domu

Jak nauczyć psa grzecznego pozostawania w domu

Autorem artykułu jest Magdalena Banach

Mogłoby się wydawać, że pozostawienie psa samego w domu nie wymaga szczególnej filozofii, jednak jeśli po powrocie z pracy zastaniemy zerwane firany, podrapaną kanapę, pogryzione stopnie schodów albo zniszczone buty i ubrania, to szybko zmienimy zdanie!

Kiedy w naszym domu pojawia się słodki szczeniaczek nie odstępujemy go na krok, jesteśmy z nim kiedy zasypia i kiedy się budzi, bawimy się z nim, nosimy go na rękach, głaszczemy, a więc sami przyzwyczajamy go do naszej ciągłej obecności. Choć mamy dobre intencje, to krzywdzimy naszego pupila, który przecież któregoś dnia będzie musiał pozostać w domu sam, a wówczas będzie to dla niego ogromnym stresem. Psa należy uczyć grzecznego pozostawania w domu i nie będzie to jedna krótka lekcja, ale cały proces, który należy rozpocząć jak najwcześniej.

Wyjścia kontrolowane

Zacznijmy od krótkich wyjść, które pozwolą nam kontrolować zachowanie szczeniaka. Wystarczy, że pójdziemy do innego pomieszczenia i zamkniemy drzwi, możemy być pewni, że psu nie dzieje się krzywda, możemy też nasłuchiwać co robi i czym zainteresuje się w pierwszej kolejności. Najważniejszą zasadą jest by wrócić do pokoju tylko wtedy, gdy pies jest spokojny, w ten sposób pokażemy mu, że grzeczne zachowanie jest nagrodzone powrotem ukochanego Pana. Jeśli pies piszczy albo szczeka musimy uzbroić się w cierpliwość i po prostu czekać – absolutnie nie wolno karcić psa, gdyż w ten sposób tylko wzmocnimy w nim poczucie lęku separacyjnego! Kiedy tylko szczeniak milknie otwieramy drzwi i chwalimy go za grzeczne zachowanie. Stopniowo wydłużamy czas wyjść kontrolowanych zaczynając od kilku minut. W ten sposób uczymy też psa, że nawet gdy jesteśmy w domu, to nie zawsze pies może nam towarzyszyć. Nie uczmy psa chodzenia za nami krok w krok, ponieważ w ten sposób nasz pupil przyjmuje na siebie odpowiedzialność za nas jako członków swojego stada. On sam uważa siebie za osobnika alfa, musi więc bez przerwy mieć nas na oku żeby wiedzieć, że wszystko jest w porządku... W konsekwencji pies będzie niespokojny i zmęczony ciągłym asystowaniem nam i innym domownikom, a kiedy będziemy się rozchodzić w różne miejsca, nasz pupil będzie zestresowany niemożnością dopilnowania swojego stada.

Kiedy pies niszczy meble i sprzęty domowe

Nadchodzi dzień, w którym planujemy na dłużej zostawić naszego psa w domu, wydaje się, że już jest na to gotowy, gdy tymczasem po powrocie zastajemy zniszczone mieszkanie... Pierwsze co przychodzi nam do głowy to chęć ukarania psa, czego absolutnie nie wolno nam zrobić! Pies nie skojarzy bowiem reprymendy z gryzieniem fotela, czy rozszarpywaniem poduszek, będzie natomiast zdezorientowany i zapamięta, że zostaje ukarany przez Pana po jego powrocie do domu. Musimy uderzyć się pierś i przyznać, że to my ponosimy odpowiedzialność za zaistniałą sytuację. Trzeba bowiem zadać sobie pytanie dlaczego nasz pies tak się zachował? Odpowiedzi jest kilka, na przykład taka, że zwierzę miało nadmiar niespożytej energii, było zestresowane i nie miało możliwości zaspokojenia własnych potrzeb. Pies niszczy meble i sprzęty domowe nie po to, aby nas ukarać czy zrobić nam na złość, ale w ten sposób radzi sobie ze stresem wynikającym z lęku separacyjnego, oraz rozładowuje napięcie spowodowane brakiem zabawy i rozrywek.

Poznaj potrzeby własnego psa

Większość ludzi uważa, że podstawową potrzebą ich pupili jest dobra karma oraz wyjście w celu załatwienia potrzeb fizjologicznych. To smutne, że tak postrzegamy naszych podopiecznych. Musimy zdawać sobie sprawę z tego, że nasze psy mają także inne potrzeby i jeśli ich nie zaspokajamy, czy nie stwarzamy warunków ku temu, to jednym z efektów może być właśnie niszczenie sprzętów domowych pod nieobecność właściciela. Zanim więc wyjdziemy z domu, musimy wywiązać się z obowiązków względem naszego czworonoga. Po pierwsze wyjdźmy na długi spacer, którego celem nie jest tylko załatwienie się psa, ale także zabawa, która pozwoli na rozładowanie emocji, napięcia i uwolnienie nagromadzonej energii. Po takim wysiłku fizycznym nasz pies będzie sobie smacznie spał i nawet nie przyjdzie mu do głowy żeby zabrać się za gryzienie schodów. Musimy też pamiętać by zostawić świeżą wodę i jedzenie dla psa, pełna miska działa kojąco, pies może zaspokoić głód i udać się na spoczynek. Dobrym sposobem jest także pozostawienie psu zabawek, gryzaków i smakołyków, np. żwaczy, które przez jakiś czas zajmą uwagę psa, pozwolą mu też zapamiętać, że kiedy Pan wychodzi, to czeka go coś miłego. Ważne, by po powrocie schować zabawki, inaczej pies się z nimi opatrzy i nie będą stanowiły dla niego atrakcji.

Rozstania i powroty do domu

Nasze wyjście z domu, a także powrót nie powinny być dla psa niczym nadzwyczajnym, dlatego od początku uczmy naszego pupila, że takie sytuacje są wpisane w jego życie. Wychodząc z domu nie całujmy psa i nie żegnajmy się z nim poprzez przytulanie, ponieważ nasze zachowanie jest raczej zapowiedzią dobrej zabawy, a nie tego, że za chwilę zostanie sam. Ustalmy natomiast komendę, którą będziemy się komunikować z psem za każdym razem, gdy go zostawiamy, mówmy np. "bądź grzeczny" czy po prostu "zostań", z czasem nasz pies zacznie kojarzyć to słowo z konkretną sytuacją – "mój Pan wychodzi, ale wróci, jestem bezpieczny". Wchodząc do domu, nie pozwalajmy psu na siebie skakać, dopiero gdy się rozbierzemy, czy odłożymy zakupy, a nasz pupil będzie grzecznie czekał, możemy nagrodzić go pieszczotą.

Pomocne triki

Najtrudniejszy dla psa jest moment, w którym jego Pan znika za drzwiami, dlatego warto odwrócić jego uwagę na przykład wsypując do miski jedzenie dla psa, dając mu smakołyk, który wymaga dłuższej chwili gryzienia, albo rozsypując po podłodze suchą karmę. Chodzi o to, by pies kojarzył nasze wyjście z domu z czymś przyjemnym. Można pozostawić włączone radio, a jeśli wychodzimy wieczorem należy zostawić zapalone światło, by pies nie tylko słyszał, ale i widział to, co dzieje się w jego otoczeniu.

Lęk separacyjny starszych psów

Nie zawsze pies trafia do naszego domu jako rozkoszny szczeniak, który jest chętny do zabawy i nauki. Bardzo często u starszych psów, na przykład przygarniętych ze schroniska, jest silnie ukształtowany lęk separacyjny, wówczas pomimo naszych wysiłków i podejmowanych prób nauczenia psa grzecznego pozostawania w domu, przejawia on lęk i agresję, którą rozładowuje niszcząc sprzęty. W takim przypadku zaleca się skorzystanie z pomocy specjalisty, czyli behawiorysty, który dopasuje indywidualny zestaw ćwiczeń lub poleci nam specjalistyczne szkolenie.

---

Magdalena Banach

http://www.inet-partner.pl

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Yorki

Yorki Yorkshire Terrier

Autorem artykułu jest Witold Czechowicz

Hodowla psów Rasy Yorkshire Terrier

Yorki
Anglia od dawnych czasów miała wybitne osiągnięcia w dziedzinie hodowli psów.
Psy posiadały przedstawiciele wszystkich warstw społecznych. Lecz wielkie psy i psy myśliwskie były dozwolone wyłącznie dla bogaczy.
Prostym biednym ludziom nie wolno było posiadać dużych psów. Dlatego wyhodowano rasę małych psów które mogłyby zwalczać szkodniki domowe takie jak szczury i myszy. charakterystyczne cechy yorka to :

ciekawość

zuchwałość

żądza działania

duch walki

Obecnie Yorkshire terriery są bardzo popularną rasą na całym świecie. Nawet w Polsce można zauważyć ich coraz to większa rzeszę.

Yorki budowa anatomiczna

WYGLĄD OGÓLNY :
Pies o długowłosy, o prostej sierści, opadającej po obu bokach tułowia, z przedziałkiem biegnącym od nosa do koniuszka ogona. Sylwetka yorka jest opływowa i zwarta. York chodzi dumny i wyprostowany. Ogólnie powinien wydawać się proporcjonalny, silny, i energiczny.

Yorki szczeniaki

Hodowla psów Yorkshire terier Yorki posiada w ciągłej sprzedaży szczeniaki po najlepszych skojarzeniach krajowych oraz zagranicznych. Szczeniaki przy sprzedaży posiadają wszystkie niezbędne dokumenty wraz ze szczepieniami.

--- Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Nadwaga u psa

Nadwaga u psa - jak z nią walczyć?

Autorem artykułu jest MW

Europejscy weterynarze alarmują, iż jesteśmy o krok od epidemii otyłości wśród psów. Sytuacja, choć wydaje się niecodzienna, stała się poważna.

Już niemalże jedna trzecia psów mieszkających w miastach ma wyraźnie widoczną nadwagę, bardzo często zbliżającą się do 40% masy ciała. Taka nadwaga jest niezwykle niebezpieczna dla zdrowia naszego czworonożnego domownika. Może powodować zapalenie stawów, cukrzycę, chorobę serca, chorobę nowotworową oraz problemy z poruszaniem się. Zdaniem 66% europejskich weterynarzy problem psiej nadwagi jest obecnie najczęściej spotykanym i należy jak najszybciej się nim zając. Wydawałoby się, iż psią nadwagę najłatwiej ocenić można przyglądając się budowie ciała naszego pupilka, lecz nie jest to do końca takie łatwe. Niezwykle trudno jest bowiem dostrzec lekką nadwagę, kiedy dodatkowo fałdy tłuszczu przykryte są sporą ilością sierści, a niestety od tego właśnie się zaczyna. Dlatego też dostrzeżenie pierwszych objawów nadwagi, które są w wielu przypadkach lekceważone, może zapobiec postępowi choroby. Psy z nadwagą żyją średnio o dwa i pół roku krócej niż te zachowujące właściwą dla rasy i wieku wagę, co przekładając na lata ludzkie daje aż 15 lat. Do głównych przyczyn nadwagi u psów należy przekarmienie i zbyt mała ilość ruchu. Nadmiar niewykorzystanej energii dostarczanej wraz ze zbyt dużą ilością pokarmu jest magazynowany przez organizm właśnie w postaci tkanki tłuszczowej. Terapia odchudzająca naszego czworonoga nie może przebiegać zbyt gwałtownie, a powrót do prawidłowej masy ciała trwa zwykle od kilku do kilkunastu miesięcy. Odpowiednia karma dla psa i rozsądnie ułożony program ruchu jest podstawą rozpoczęcia kuracji odchudzającej naszego pupila. Warto zasięgnąć również rady weterynarza by ten mógł profesjonalnie ułożyć plan kuracji, by nie postępowała zbyt gwałtownie.

--- Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Domowe jedzenie

Domowe jedzenie

Autorem artykułu jest Maria Zarzyńska

Pokarm dostosowany do potrzeb zwierzęcia powinien być odpowiedni do wielkości i wieku naszego pupila, bogaty w przeciwutleniacze, luteinę i cynk. Dobrze dobrana karma dla zwierząt jest fundamentem prawidłowego rozwoju.
Może warto zrezygnować z tych wszystkich wynalazków i karmić zwierzaka ryżem, makaronem, mięsem i warzywami? Cóż, jeśli mamy mnóstwo czasu i dobrych chęci, można spróbować. Tyle, że dla psów czy kotów trzeba gotować oddzielnie – ich jedzenie nie powinno być solone ani przyprawiane, lepiej też unikać smażenia. Trzeba po prostu prowadzić oddzielną kuchnię dla ludzi, a oddzielną dla zwierząt.

Doktor Michał Jank przypomina też, że takie jedzenie może nie zawierać wszystkich niezbędnych składników – choćby tauryny czy karnityny. Dlatego dobrze jest, a w przypadku szczeniąt koniecznie trzeba używać suplementów diety zawierających witaminy, składniki mineralne czy dodatkowe aminokwasy.

Gdy zsumujemy wszystkie wydatki, może się okazać, że znowu droga dieta premium będzie tańsza niż „tanie” domowe jedzenie.

Trzeba też pamiętać o rzeczy pozornie oczywistej, choć nie przez wszystkich akceptowanej – pies to nie człowiek. Inna budowa przewodu pokarmowego i inne potrzeby powodują, że pies żywiony samymi ziemniakami i makaronem z pewnością nie będzie zdrowy. Weterynarze opowiadają anegdoty o właścicielach wegetarianach, którzy wychodzą z założenia, że skoro oni mięsa nie jedzą, to zwierzątko też nie musi.

Specjaliści zwracają uwagę na jeszcze jedną wadę żywienia domowego. Gdy kot lub pies zachorują na nerki, wątrobę czy serce, może się okazać konieczne wprowadzenie specjalnej diety leczniczej, która sprzedawana jest w postaci suchej karmy. Tymczasem zwierzak przyzwyczajony do domowego jedzenia z pewnością nie będzie chciał przestawić się na gotową karmę. Psa w końcu do jedzenia zmusi głód, ale w przypadku kota kilkudniowy post może doprowadzić do uszkodzenia wątroby. Dlatego lepiej od samego początku karmić zwierzaka gotową karmą – w razie czego oszczędzimy sobie i jemu nerwów.
--- Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Szkolenie psa metodą klikerową

Szkolenie psa metodą klikerową

Autorem artykułu jest sławek sławkowski

Już od kilku lat prowadzę szkolenia psów metodą klikerową. Chciałem wam nieco przybliżyć ten sposób szkolenia oraz podzielić się własnymi spostrzeżeniami i sukcesami. Opowiem, czym jest kliker, w jaki sposób można go zastąpić, jak reaguje na niego pies i jakie są tego efekty. Kliker to proste pudełko z zamontowanym płaskim kawałkiem metalu, który przy naciśnięciu wydaje specyficzny i donośny dźwięk. Najlepiej stosować oryginalny kliker, który jest trwały. Jednak można go zastąpić czymś innym, np. pstrykającym wieczkiem od napoju lub słoika z dżemem, pustą zapalniczką, długopisem, zszywaczem, itp. Wystarczy także głośne klaśnięcie językiem lub krótkie słowo - pamiętając aby wypowiadać je zawsze w ten sam sposób.

Szkolenie psa metodą klikerową to zajęcia, polegające na nagradzaniu psa, gdy prawidłowo wykona zadanie. Chwilę gdy pies zachowa się we właściwy sposób, zaznaczamy dźwiękiem klikiera. Dla psa jest to sygnał, że jesteśmy zadowoleni z jego zachowania i za chwilę zostanie on we właściwy sposób nagrodzony. Nasz pies, dzięki temu zrozumie, że właśnie to co robi w momencie kliknięcia, jest prawidło i gwarantuje mu nagrodę. Zwierzę będzie chętnie powtarzało zadania, jeśli będzie miało gwarancję nagrody za to. Pies chętnie wykonywa polecenia, bo leży to w jego interesie. Nasz cel staje się jego celem. Całkowita zgodność interesów gwarantuje, że pies będzie z nami współpracował. W przeciwieństwie do metod tradycyjnych, szkolenie klikerem opiera się przede wszystkim na nagradzaniu.

Żadne zachowanie w tym szkoleniu nie jest karane, a jedynie nie zostanie nigdy nagrodzone. Przez co pies traci zainteresowanie zachowaniem nienagrodzonym skupiając się na "wymyśleniu" zachowania, które pozwoli mu na uzyskanie nagrody.Dźwięk klikera jest specyficzny i w łatwy sposób wyróżnia się spośród innych odgłosów otoczenia, które zwierzę słyszy na co dzień. Pies nie może pomylić go z żadnym innym i zawsze kojarzy mu się z nagrodą. Bardzo ważnym elementem szkolenia, niezależnie od tego, jaką metodę stosujemy, jest szybkość naszej reakcji. Odpowiedź na właściwe zachowanie zwierzęcia musi być natychmiastowa - ułamek sekundy, a dźwięk klikera jest krótki. Kliknąć możemy bardzo szybko, w momencie danego zachowania. Pochwała słowna lub podanie smakołyku trwa znacznie dłużej. Pies zdąży już zrobić coś innego, zanim dostarczymy mu nagrodę i nasze nagrodzenie tego zachowania nie będzie precyzyjne, a co za tym idzie, nie będzie skuteczne. ---

sławek

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Golden Retriever

Golden Retriever

Autorem artykułu jest Dariusz Biernat

Rasa Golden Retriver pochodzi z Wielkiej Brytanii (Szkocja). Wcześniej psy były nazywane żółtymi (yellow). GOLDEN RETRIEVER jest psem myśliwskim, towarzyszącym przyjacielem rodziny. Rasa Golden Retriver pochodzi z Wielkiej Brytanii (Szkocja).
Wcześniej psy były nazywane żółtymi (yellow).
GOLDEN RETRIEVER jest psem myśliwskim, towarzyszącym przyjacielem rodziny.

Goldeny posiadają łagodny charakter, są towarzyskie, potrzebują bliskiego kontaktu z człowiekiem.
Psy tej rasy są urodzonymi aporterami, cechuje je posłuszeństwo i energiczność, uwielbiają pływać.

W 1913r otwarto dla nich odrębną księgę hodowlaną, gdzie zostały opisane jako złociste i żółte retrieviery.

W Polsce goldeny zyskały na popularności w latach 80.

Goldeny są dużymi psami, osiągają następujące rozmiary i wagę:

Psy: 56-61 cm, 29-34 kg
Suki: 51-56 cm, 26-29 kg

Ich średni czas życia to 14-16 lat

Rasa ta ma genetyczne skłonności do dysplazji, choroby zwyrodnieniowej stawów. Dlatego decydując się na zakup warto przejrzeć zarejestrowane HODOWLE GOLDEN RETRIEVER, aby uniknąć tej jakże często występującej choroby. Hodowca powinien okazać do wglądu badania rodziców w kierunku dysplazji, jeżeli rodzice byli zdrowi istnieje duże prawdopodobieństwo, że ich potomstwo będzie zdrowe. Warto nadmienić, że dysplazja zdarza się również u goldenów po zdrowych rodzicach. Czynnikiem, który może doproowadzić do dysplazji może być nieprawidłowa dieta. Goldeny nie mogą posiadać nadwagi i należy dbać o ich kondycję, gdyż nadwaga dodatkowo obciąża stawy.

Goldeny to psy towarzyszące i bardzo mądre, szybko się uczą, nadają się do dogoterapii oraz mogą być bardzo przydatne dla osób niepełnosprawnych i niewidomych jako "pies przewodnik".

Aby w pełni wykorzystać potencjał psa należy pomyśleć o jego prawidłowym wychowaniu już w wieku szczenięcym. Na tym etapie socjalizacja jest najważniejsza. Dlatego, jeżeli chcesz, aby Twój pies był inteligenty przygotuj się przed jego nabyciem, tak aby nie zmarnować tego czasu. Umów się z osobą zajmująca się zawodowo tresurą psów, aby wytłumaczyła Ci w jaki sposób masz swojego szczeniaka traktować (metoda pozytywnych wzmocnień), w żadnym wypadku nie należy psa karcić, a jedynie nagradzać za pozytywne zachowanie. Agresja rodzi agresję. Jeśli chcesz, aby pies Cie kochał i słuchał a nie był zastraszony, nie karć go. Możesz również, zaopatrzyć się przed zakupem szczeniaka, w KSIĄŻKI GOLDEN RETRIEWER, gdzie dowiesz się więcej o tej wspaniałej rasie. ---

Galeria Don Diega

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Berneński pies pasterski

Berneński pies pasterski - pies do zadań specjalnych

Autorem artykułu jest Jacek Fistaszek

Berneński pies pasterski rodem ze Szwajcarii jest przykładem prawdziwego przyjaciela człowieka. Ten mocny, duży, bujnie owłosiony czworonóg od lat świetnie sprawdza się w powierzonych mu odpowiedzialnych zadaniach.

Berneński pies pasterski rodem ze Szwajcarii jest przykładem prawdziwego przyjaciela człowieka. Ten mocny, duży, bujnie owłosiony czworonóg od lat świetnie sprawdza się w powierzonych mu odpowiedzialnych zadaniach. Pomaga ludziom w terapii osób niepełnosprawnych oraz pełni rolę psa towarzyszącego, tropiącego, ratowniczego czy stróżującego. Jego wszechstronne predyspozycje wynikają w dużej mierze z inteligencji, lotności umysłu i troski o innych.

Specjalnie szkolony berneński pies pasterski sprawdza się w roli opiekuna zarówno dla niesłyszących osób, którym wskazuje źródła dźwięku w domu czy poza nim, jak również dla niewidomych jako przewodnik. Dodatkowo podczas odpowiedniej tresury przedstawiciele rasy uczą się reagować na zaostrzenie objawów u przewlekle chorych pacjentów poza szpitalem, włączając alarm czy sprowadzając pomoc. Wyjątkowo cierpliwe chronią swoich właścicieli przed niebezpieczeństwem nie opuszczając ich w trudnych sytuacjach. Dzięki łagodności, towarzyskości, czułości berneński pies pasterski nadaje się do terapii niepełnosprawnych dzieci. Jest wysoce tolerancyjny w stosunku do wszelkich zachowań najmłodszych, a co ważne potrafi czerpać radość z bliskich kontaktów z zainteresowanymi nim ludźmi.

Rozwinięty zmysł węchu pozwala wykazać się w tropieniu, a czujność i bezzwłoczna sygnalizacja zaniepokojenia umożliwia aktywne stróżowanie. Berneński pies pasterski jest przez wielu właścicieli domków jednorodzinnych doceniany za uzasadnione alarmowanie w chwilach zagrożenia oraz za nie szczekanie na każdego ujrzanego przechodnia koło posesji. Odwaga, męstwo oraz poświęcenie przedstawicieli tej rasy wpływają na efektywne akcje ratownicze z ich udziałem. Po mistrzowsku potrafią pokonywać niekorzystne warunki środowiska, szukając poszkodowanych i rannych pod gruzami budynków oraz przemierzać dłuższe dystanse w niskich temperaturach tropiąc ofiary lawin.

Berneński pies pasterski jest wzorem nieustraszonego kompana człowieka, który nie cofnie się przed zagrożeniem niosąc pomoc w potrzebie. Nie dziwi zatem wzrost popularności tej rasy. Posłuszne i kochane są wymarzonymi psami rodzinnymi.

---

Artykuły na każdy temat

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Polski owczarek nizinny

Polski owczarek nizinny jedną z polskich ras psów

Autorem artykułu jest Jacek Fistaszek

Polskie rasy psów są wliczane do grupy odmian psów, których losy były ściśle związane z dziejami mieszkańców obszaru naszego kraju. Według Międzynarodowej Federacji Kynologicznej należą do niej: owczarek podhalański, ogar, chart i gończy polski oraz polski owczarek nizinny.

Polskie rasy psów są wliczane do grupy odmian psów, których losy były ściśle związane z dziejami mieszkańców obszaru naszego kraju. Według Międzynarodowej Federacji Kynologicznej należą do niej: owczarek podhalański, ogar, chart i gończy polski oraz polski owczarek nizinny. Choć ich przedstawiciele różnią się wyglądem i usposobieniem, wszystkie są świetnie przystosowane do warunków atmosferycznych panujących w rodzimych szerokościach geograficznych. Mimo swojego pochodzenia, nie cieszą się u nas zbyt dużą popularnością.

Polski owczarek nizinny (PON) należący do psów pasterskich i zaganiających ma dość przeciętny eksterier. Jego powierzchowność raczej nie chwyta za serce, nie wywołując większego podziwu jak chociażby pozostałe polskie rasy psów. Będąc psem średniej wielkości, o krępej muskularnej budowie oraz długim, gęstym owłosieniu, bywa dość uciążliwy w pielęgnacji. Jego sierść wymaga codziennej dawki odpowiednich zabiegów kosmetycznych. Jednak zadbany polski owczarek nizinny wzbudza większe zainteresowanie.

Pochodzenie rasy należy szukać w regionie Azji Środkowej, na obszarach Tybetu. Pierwsze zmianki o jej pradawnych przedstawicielach na ziemiach naszego kraju sięgają XVII wieku. Polski owczarek nizinny wymaga subtelnej dawki ruchu, a jego hodowla obciążona jest niewygórowanym kosztem utrzymania. Tak jak wszystkie polskie rasy psów sprawdza się w roli stróża dobytku. Szybko się uczy, na dodatek może przebywać w towarzystwie najmłodszych domowników, z którymi chętnie się bawi. Jest opanowany, bystry, niezwykle czujny.

Wielu hodowców odradza jednak niedoświadczonym właścicielom wybór przedstawicieli tej odmiany. Polski owczarek nizinny wymaga gruntownego szkolenia, gdyż bez rzetelnej tresury może okazać się hałaśliwy, uparty i nieposłuszny. Również ceny szczeniaków mogą odstraszać nawet ich najżarliwszych miłośników, ponieważ tak jak pozostałe polskie rasy psów osiągają nieraz spektakularnie wysokie wartości rynkowe.

Z pewnością planując zakup psa warto zapoznać się z informacjami o rodzimych odmianach. Oczywiście nie ma co dyskutować o indywidualnych gustach, ale chociażby z czystej ciekawości dobrze jest przejrzeć polskie rasy psów na zdjęciach oraz poczytać o ich zaletach i słabszych stronach.

---

Artykuły na każdy temat

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Owczarek kaukaski w wykazie psów agresywnych

Owczarek kaukaski w wykazie psów agresywnych

Autorem artykułu jest Jacek Fistaszek

W Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 roku dotyczącego wykazu ras psów uznawanych za agresywne na liście znalazło się ich kilkanaście. Owczarek kaukaski jest jedną z ras, która znalazła się w rejestrze.

W Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 roku dotyczącego wykazu ras psów uznawanych za agresywne na liście znalazło się ich kilkanaście. Prawo kładzie obowiązek posiadania zezwolenia organu gminy do hodowli lub utrzymania ich przedstawicieli. Owczarek kaukaski nie jest jedynym psem należącym do sekcji molosowatych, który został uwzględniony w rejestrze. Obecność tych psów w wykazie nie powinna kojarzyć się potencjalnym właścicielom jedynie z trudnościami w nabyciu tych zwierząt, ale z obowiązkiem i odpowiedzialnością za ich wychowanie.

Owczarek kaukaski podobnie jak równie sympatycznie i uroczo wyglądający akbash dog pochodzący z Turcji czy moskiewski stróżujący nie budzi u ludzi lęku ani obaw. Psy tej starej rasy potrafią być zrównoważone, czujne i stanowcze. Trzeba jednak wiedzieć, że często przejawiają skłonność do dominacji oraz dzięki silnie rozwiniętemu poczuciu terytorializmu nie tolerują intruzów, bywają nieufne wobec obcych. Nieumiejętnie prowadzony owczarek kaukaski łatwo może zacząć przejawiać agresywną naturę. Stąd wielu hodowców odradza niedoświadczonym opiekunom wybór przedstawicieli tej wspaniałej rasy niezależnych psów.

Ciężka, zwarta budowa ciała, silnie umięśniona sylwetka sprawiają, że owczarek kaukaski nadaje się także dzięki posturze do pełnienia roli stróża i wykorzystania go w celach obronnych. Dużą zaletą jest jego zamiłowanie do przebywania na dworze oraz odporność na niesprzyjające, srogie warunki atmosferyczne. Posiada również niezwykle pożądany u stróży domu atut w postaci braku zbędnej hałaśliwości i namolnego ujadanie. I co ważne dla wielu opiekunów, dla rodziny psy potrafią być bardzo przyjacielskie oraz miłe.

Owczarek kaukaski jest rasą, która z pewnością wymaga więcej czasu i cierpliwości w tresurze. Wybierając jej przedstawiciela na swego towarzysza należy wiedzieć, że najczęściej respektuje tylko jednego, uznanego przez nich pana. Jeśli chodzi o pozostałych domowników godzi się ich tolerować, pozwalając na głaskanie i zabawę, ale nie słucha żadnych poleceń wydawanych przez nich.

---

Artykuły na każdy temat

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Psy Japońskie

Psy Japońskie

Autorem artykułu jest RobertK RobertK

artykularnia_import

Psy japońskie (Nihon ken) to 6 ras oficjalnie uznanych w Japonii za rasy ojczyste, tzn, takie które za swoich podstawowych przodków posiadają psy pochodzące z wysp japońskich. Są to: Akita Inu, Hokkaido Inu, Kai Inu, Kishu Inu, Shiba Inu oraz Shikoku Inu.

Za wyjątkiem Shiba Inu, wszystkie obecnie noszą nazwy pochodzące od nazw prowincji japońskich w których zostały wyhodowane.

Przyrostek Inu oznacza w języku japońskim po prostu pies, w języku tym występuje także drugie określenie psa - Ken. Ken używany jest w momencie gdy mówimy o jakimś konkretnym psie, a termu Inu używamy zazwyczaj do określania bliżej nie sprecyzowanego psa. W języku potocznym o wiele częściej używany jest termin Ken.

Oprócz wymienionych powyżej ras, na świecie wyróżnia się obecnie jeszcze pięć ras psów, które zostały ukształtowane w Japonii, jednak na bazie psów sprowadzonych do tego kraju. Są to Japoński Chin, Szpic Japoński, Japoński Terrier, Tosa Inu (Japoński Pies Bojowy) i Akita Amerykańska.

Wszystkie rodzime Psy Japońskie mają charakterystyczny, podobny wygląd (pies w typie szpica z zakręconym ogonem), ale są oceniane według własnych, wyróżniających je cech morfologicznych (budowa fizyczna) i charakteru. Od roku 1931 były stopniowo uznawane za japońskie pomniki przyrody (tennen kinenbutsu).

Rodzime rasy Japońskie dzieli się na 3 kategorie:

Rasy małe:

(Shiba Inu)

- Wysokość: pies 39,5 cm; przedział 38-41 cm; suka 36,5 cm; przedział 35-38 cm;

- Waga: pies 8-11 kg; suka 7-9 kg;

Rasy średnie:

(Kishu Inu, Shikoku Inu, Hokkaido Inu, Kai Inu)

- Wysokość: pies 52 cm; przedział 40-55 cm; suka 49 cm; przedział 46-52 cm;

- Waga: pies 17-23 kg; suka 15-18 kg;

Rasy duże:

(Akita)

- Wysokość: pies 67 cm;przedział 64-70 cm; suka 61 cm; przedział 58-64 cm;

- Waga: pies 35-45 kg; suka 35-45 kg;

Podobnie jak i w wielu innych dziedzinach życia w których dążą do perfekcji, Japończycy postanowili stworzyć psa idealnego. I należy przyznać, że im się to udało. Shiba Inu – jest obecnie najpopularniejszym psem japońskim w Japonii, rocznie rodzi się około 100,000 szczeniąt, najlepsze egzemplarze psów są w Japonii otaczane czcią równą czci koni arabskich w Arabii Saudyjskiej. Shiba Inu są psami idealnymi do życia w gigantycznych miastach japońskich. Są ekstremalnie czyste, bardzo przywiązane do swojej ludzkiej rodziny, a jednocześnie na tyle niezależne i samodzielne, by nie tęsknić gdy właściciele przebywają w pracy.

„Mały samuraj” – tak często mawia się o shiba inu, nawiązując tym samym to ich większych „kuzynów” – Akita Inu. „To pies który nie zdaje sobie sprawy ze swoich niewielkich rozmiarów”, mawiają często ich właściciele. To prawda. Mimo drastycznej różnicy w wielkości, charakter shiba inu bardzo przypomina charakter akit. To psy twarde, nieufne wobec obcych ludzi, mogą być agresywne wobec nieznajomych zwierząt. Z reguły shiba inu rzadko okazuje lęk przed większymi psami, zapomina o swoich rozmiarach i dzielnie staje do konfrontacji. Niewiele osób odważy się wejść na teren pilnowany przez groźnie szczekającego shibę.

--- Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Który szampon dla jakich psów

Który szampon stosować dla jakich psów

Autorem artykułu jest Grzegorz Sawicki

Ilość szamponów na rynku może przyprawić o zawrót głowy. Każdy oczywiście sam sobie dobiera produkty dla psa, który mu najbardziej pasuje, jednak dla początkujących właścicieli czworonogów, może nie być to takie łatwe. Oto krótki poradnik z zastosowania szamponów włoskiej firmy Iv San Bernard. Firma ISB ma w swojej ofercie dużo różnych szamponów. Najbardziej popularne są szampony zapachowe, których charakterystykę chciałbym tutaj przytoczyć.

Cytrynowy dla pupili o włosie krótkim, np. Amstaf, Basset Hond, Beagle, Bloodhound, Bokser, Buldog amerykański, angielski, francuski, Bulterier, Chart włoski, polski, Dalmatyńczyk, Doberman, Dog argentyński, Dog de Bordeaux, Dog niemiecki, Jamnik krótkowłosy, Mastif angielski, Mops, Shar pei, Wyżeł niemiecki krótkowłosy, weimarski, Chihuahua, itd. Nawilża skórę, pomaga walczyć z łupieżem, chroni skórę i włos.

Bananowy dla piesków o włosie średniej długości, z podszerstkiem lub szorstkowłose, np. Akita inu, Briard, Bernardyn, Bizon Kędzierzawy, Order collie, Chart szkocki, Chow chow, Cocker spaniel angielski, Foksterier szorstkowłosy, Golden Retriever, Gryfonie brukselski, Labrador retriever, Owczarek niemiecki, Bobtail, PON, Pedle, Rottweiler, Wilczarz Saarloos, Shih tzu, Sznaucery, Szpice, Terier irlandzki, szkocki, tybetański, walijski, Westie, Wyżeł niemiecki, długowłosy, szorstkowłosy, itd. Nawilża i uelastycznia włos oraz chroni go poprzez zmianę odczynu skróry do prawidłowego poziomu.

Zielone jabłuszko dla włosia długiego, np. Australian Silky terier, Bearded collie, Bolończyk, Chart afgański, Coton de Tulear, Biszon hawański, Jamnik długowłosy, Lhasa apso, Maltańczyk, Seter irlandzki, szkocki, angielski, Yorkshire terier, itd. Pomaga nawilżyć i odnowić oraz nadać włosom połysk i jedwabistość. Szampon ma bardzo niskie szanse na spowodowanie alergii.

Szampon z talkiem, przeznaczony tylko dla szczeniaczków i kociąt. Delikatny, pozostawiający przyjemny zapach talku. Nie powoduje podrażnienia oczu czworonogów.

Szampon zielone pomidory przeznaczony dla seniorów, zawiera witaminę D, która odżywia dojrzałą skórę. Szampon ten eliminuje często spotykany przy tym rodzaju skóry intensywny zapach.

Dla alergików i wrażliwców polecany jest szampon miętowy. Pomaga on zwalczyć insekty. Powoduje, że skóra pachnie miętą jednocześnie odżywiając, nabłyszczając, odświerzając i tonizując skórę.

Wszystkie szampony oprócz szamponu z talkiem, są koncentratami - do rozcieńczenia w stosunku 1 część szamponu i 3 części wody.

Mam nadzieję, że ten krótki artykuł pomoże wszystkim dobrać odpowiedni szampon z oferty Iv San Bernard i pozwoli cieszyć się czystym pupilem, przez długi czas. ---

Sklep AmberHouse kosmetyki dla psów i kotów.

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Psy i brzydko pachnące problemy

Psy i brzydko pachnące problemy układu pokarmowego

Autorem artykułu jest Magdalena Banach

Wzdęcia, zaparcia, biegunka - te przykre dolegliwości dotyczą także psów. Nie wolno nam zapominać, że kondycja fizyczna i stan zdrowia zwierząt domowych zależą przede wszystkim od nas, dlatego warto wiedzieć jakie są przyczyny zaburzeń pracy układu pokarmowego, jak im zapobiegać oraz jak z nimi walczyć kiedy już się pojawią.

Wzdęcia i burczenie w brzuchu

Kiedy naszemu psu zaczyna burczeć w brzuchu, wkrótce możemy się spodziewać efektów w postaci przykrych zapachów. Pies może mieć wiatry z różnych powodów, do najczęstszych należą nieodpowiednia dieta lub zbyt szybka jej zmiana, zjedzenie resztek pożywienia dla ludzi, zjedzenie na spacerze rozkładających się resztek pokarmu, a także zaawansowany wiek naszego czworonoga.

Nieodpowiednia dieta dla psa

Każdy pies, oprócz ogólnie przyjętych norm dla danej rasy, płci, stanu zdrowia i wieku ma swoje własne, indywidualne wymagania dotyczące odżywiania. Troskliwy opiekun wie co służy, a co szkodzi jego pupilowi i tak komponuje jego posiłki, by zwierzę nie odczuwało przykrych dolegliwości ze strony układu pokarmowego. Karmy dla zwierząt powinny być dobierane w oparciu o wyżej wymienione czynniki, jeśli jednak pies cierpi na zaparcia, biegunkę lub wzdęcia, to znak, że dana dieta mu nie służy. Najlepszym rozwiązaniem będzie konsultacja z lekarzem weterynarii oraz wnikliwa analiza składników zawartych w podawanej karmie dla zwierząt. Weterynarz prawdopodobnie zaleci wyeliminowanie z diety dodatków takich jak resztki jedzenia domowników, a także smakołyków, które mogą być nietolerowane przez naszego psa. Pamiętajmy, że wysokiej jakości zbilansowane jedzenie dla psów, zawiera wszystko co jest potrzebne dla ich prawidłowego funkcjonowania, dlatego niepotrzebne są smakołyki, kości, czy resztki z obiadu, które mogą tylko zaszkodzić. Weźmy też pod uwagę, że psy mogą źle tolerować ziarna kukurydzy zawarte w wielu karmach, oraz drób, który może uczulać czworonoga.

Jak wprowadzać psu nową karmę

Warto wiedzieć, że wszelkie zmiany w diecie zwierząt domowych wprowadzamy stopniowo. Jeśli z jakiegoś powodu decydujemy się na inną karmę niż podawaliśmy dotychczas, należy zacząć od dodawania jej w małej ilości do poprzedniej karmy. Z każdym dniem zwiększamy proporcje nowej karmy w stosunku do tej, którą chcemy wyeliminować. Proces ten powinien trwać od 4 do 6 dni, a więc dopiero po pięciu dniach mieszania pokarmów, możemy zaserwować naszemu pupilowi nową karmę, oczywiście pod warunkiem, że w czasie wprowadzania zmian nie wystąpiły nagłe dolegliwości ze strony układu pokarmowego.

Przykre zapachy pojawiają się coraz częściej wraz z wiekiem psa

Gdy pies się starzeje pojawiają się takie dolegliwości jak wiatry, co najczęściej spowodowane jest zwiotczeniem mięśni układu pokarmowego. Z wiekiem zmianie ulegają także procesy trawienia tłuszczu, białek i węglowodanów, czy mamy zatem na to jakiś wpływ? Pomimo tego, że nie pokonamy praw natury, możemy zminimalizować dolegliwości charakterystyczne dla zwierząt w zaawansowanym wieku. Posiłki należy podawać w mniejszych porcjach ale 4 razy dziennie, ważny jest także wybór karmy spośród tych przeznaczonych dla psów seniorów. Są to karmy lekkostrawne, zapobiegające wzdęciom i zaparciom, a także otyłości. Regulują pracę układu pokarmowego starszych zwierząt, u których zmniejsza się przemiana materii i tolerancja na wiele składników odżywczych.

Zaparcia u psów

Zaparcia u psów mogą być spowodowane połknięciem przedmiotów czy zjedzeniem kości, to także często wynik nieprawidłowej diety. Przewlekłe i nawracające zaparcia są bardzo niebezpieczne dla zdrowia zwierzęcia, mogą nawet wymagać interwencji chirurgicznej! Doraźnie można pomóc psu w wypróżnieniu się podając mu olej parafinowy – należy jednak zasięgnąć porady lekarza weterynarii jaką ilość oleju możemy podać naszemu psu. Ogólnie przyjmuje się, że jest to 2 razy dziennie 1 łyżka stołowa na 15 kg masy ciała zwierzęcia. Problem zaparć może także towarzyszyć różnym chorobom i być niepokojącym sygnałem, że zaczyna się dziać coś niedobrego, stąd ważna jest obserwacja psa, znajomość jego zachowań i umiejętność rozpoznania jego samopoczucia.

Gdy zaparcia stanowią problem przewlekły

Jeśli jednak zaparcie u naszego czworonoga nie jest jednorazową kwestią ale powracającym problemem, musimy zmienić dietę na bogatszą w błonnik, a także zapewnić psu więcej ruchu. Jeśli decydujemy się na zbilansowaną karmę, to dodatki nie będą raczej potrzebne, jeśli sami komponujemy posiłki naszemu psu, to warto dodawać do nich otręby owsiane w ilości nie przekraczającej 0,5 - 2 łyżek na dobę w zależności od masy ciała psa. Optymalna dieta i regularne spacery powinny rozstrzygnąć problem, na wszelki wypadek warto jednak wyeliminować z psiego jadłospisu kości, które bardzo często stanowią główną przyczynę zaparć!

Biegunka u psów

W przypadku dorosłych psów najważniejsza jest obserwacja naszego czworonoga, widzimy przecież jak się zachowuje, czy jest osłabiony, jak szybko traci siły, czy nie ma chęci do zabawy, czy pije wodę, czy stracił zainteresowanie otoczeniem, etc. W przypadku połączenia tychże objawów z biegunką powinniśmy pokazać zwierzę lekarzowi, przyczyną biegunki może być bowiem zatrucie rośliną, czy substancją chemiczną.

Biegunka u psów dorosłych

Jeśli pies czuje się dobrze, a biegunka była jednorazowym wydarzeniem wystarczy obserwacja. Należy zapewnić psu dostęp do świeżej wody ale pokarm dla psów należy odstawić przynajmniej na 12 godzin. Po tym czasie pierwszy posiłek powinien być lekkostrawny, najlepiej zacząć od gotowanego ryżu, ewentualnie ryżu z mięsem kurczaka, jeśli oczywiście pies nie ma uczulenia na drób. Można też namoczyć w ciepłej wodzie suchą karmę i wymieszać ją z ryżem, taki posiłek podajemy w małej ilości i obserwujemy zwierzę. Ważne jest czy pies je z apetytem, czy niechętnie i jak zareaguje jego układ pokarmowy. Jeśli biegunka nie ustaje wizyta w gabinecie weterynarii jest konieczna.

Biegunka u szczeniąt

Biegunka jest szczególnie groźna dla szczeniąt, u których bardzo szybko może dojść do odwodnienia organizmu. Dlatego jeśli szczenię ma biegunkę bezzwłocznie zgłoś się do lekarza weterynarii, niezależnie od jej przyczyny pies otrzyma kroplówkę, która uzupełni niedobór wody i elektrolitów we właściwej proporcji.

Uwaga!

Jeśli podejrzewamy, że nasz pies zjadł na spacerze coś trującego, na przykład padlinę, mysz albo trutkę na szczury, nie czekajmy na pierwsze objawy zatrucia, ale natychmiast zabierzmy zwierzę do lekarza, który na wszelki wypadek poda leki zapobiegające skutkom działania tej niebezpiecznej trucizny.

---

Magdalena Banach

http://www.inet-partner.pl

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Hasky syberyjski historia

Husky syberyjski - historia

Autorem artykułu jest Jacek

Dopiero niedawno, bo w 2004 roku przeprowadzono badania DNA, które jednoznacznie przesądziły o tym, że Siberian husky jest pierwotną rasą psów, a do tego bardzo starą, o czym świadczą odnalezione na Syberii malowidła naskalne pochodzące sprzed roku 2.
Dopiero niedawno, bo w 2004 roku przeprowadzono badania DNA, które jednoznacznie przesądziły o tym, że husky syberyjski jest pierwotną rasą psów, a do tego bardzo starą, o czym świadczą odnalezione na Syberii malowidła naskalne pochodzące sprzed roku 2000 p.n.e. Rasa ta w prostej linii pochodzi od psów plemienia ze wschodniej Syberii - Czukczów, ale także od psów żyjących niegdyś na terenach północnej Syberii, hodowanych przez Kamczadałów, Koriaków i Jagakirów. Ludziom w tamtych czasach psy potrzebne były przede wszystkim do transportu towarów oraz do polowań. Ludy te najbardziej ceniły sobie wytrzymałe osobniki, stąd zostawiano tylko najlepsze suki, a wszystkie samce, poza tymi, które prowadziły zaprzęgi, kastrowano, by pomóc im w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Husky syberyjski był idealnie nadający się do takich celów, ponieważ potrzebował mało pokarmu z racji swoich niewielkich rozmiarów, ale był na tyle silny, że mógł ciągnąć upolowaną zwierzynę z umiarkowaną prędkością na stosunkowo długich dystansach, tj. zaprzęg składający się z 20 psów potrafił w ciągu 6 godzin przebyć odległość 120 km, ciągnąc przy tym ładunek o wadze 600 kg. Z tego powodu psy te były wykorzystywane przez Rosjan do transportu pasażerów oraz poczty - pokonywały dziennie w dość szybkim tempie nawet do 180 km. Sama nazwa "husky" znaczy ochrypły - dawniej tym mianem określano wszystkie psy wykorzystywane do ciągnięcia sań, a obecnie nazywa się tak tylko i wyłącznie tę rasę. Husky syberyjski został sprowadzony na Alaskę w 1908 roku przez rosyjskiego handlarza futer Williama Goosaka. Być może jednak dotarły tam już wcześniej. W tymże roku Scotty Alan zorganizował w miasteczku Nome pierwsze wyścigi psich zaprzęgów "All Alaska Sweepstake", w których udział wzięły psy sprowadzone przez Goosaka. Początkowo nikt nie wierzył w ich możliwości wyścigowe z racji małych rozmiarów. Okazało się jednak, że w wyścigu zajęły III miejsce i odtąd zaczęły zwyciężać. W 1910 roku John Johnson uzyskał rekordowy czas, tj. 74 godziny, 14 minut, 39 sekund, pobity dopiero w 1983 roku. Zwycięstwa huskich kontynuował w latach 1915-1917 Leonard Seppala, którego psy dały początek hodowli rasy w Ameryce. Norweski badacz Roald Amundsen sprowadził na Alaskę siberiany, które miały wziąć udział w niedoszłej do skutku z powodu wybuchu I wojny światowej ekspedycji naukowej na Biegun Północny. W 1925 roku we wspomnianym już wcześniej miasteczku Nome na Alasce miała miejsce epidemia dyfterytu. Potrzebna była surowica, której transport możliwy był tylko drogą lądową, gdyż warunki pogodowe uniemożliwiały transport powietrzny. Surowicę zatem dostarczyły zaprzęgi huskich, które szybko pokonały trasę z Anchorage do Nome. To wydarzenie spowodowało, że Amerykanie docenili tę rasę jeszcze bardziej. W 1930 roku husky syberyjski został uznany oficjalnie przez American Kennel Club za odrębną rasę. Krzyżowanie huskich z miejscowymi psami doprowadziło do uzyskania typu uniwersalnego. Psy te używane były w sporcie oraz do pracy - głównie do przewożenia ładunków. Federation Canine Internationale (Międzynarodowa Federacja Kynologiczna) uznała rasą dopiero w 1966 roku. W latach 50-tych XX wieku w Ameryce Północnej kwitła hodowla huskich, wtedy też pierwsze osy zostały przywiezione do Europy, a do Polski przyjechały w 1983 roku ze Szwecji, a potem z Czech. Jednak dopiero w połowie lat 90-tych przywieziono naprawdę dobre egzemplarze ze Stanów Zjednoczonych, Szwecji i Meksyku. Aktualnie siberiany hodowane w Polsce doganiają światową czołówkę. Boom na te psy powstał wraz ze wzrostem popularności sportów zaprzęgowych. Wciąż rosnące nimi zainteresowanie i swoista moda na trzymanie huskich także w ciepłych krajach południowych oraz mieszkaniach spowodowały spadek jakości rasy.
Ciekawe artykuły

--
Artykuł pochodzi z serwisu Publikuj.org, kliknij tutaj aby go zobaczyć.

Historia jamników

Historia jamników

Autorem artykułu jest Krzysiek K.

Wizerunki psów o długich tułowiach i krótkich kończynach pojawiły się już na ścianach staroegipskich świątyń. Kamienne i gliniane figurki podobnych do jamników psów odnaleziono w Meksyku, Grecji, Peru i Chinach.
Wizerunki psów o długich tułowiach i krótkich kończynach pojawiły się już na ścianach staroegipskich świątyń. Kamienne i gliniane figurki podobnych do jamników psów odnaleziono w Meksyku, Grecji, Peru i Chinach. Niektórzy uważają tę rasę za czysto germańską, gdyż podczas wykopalisk w licznych rzymskich osadach na terenie dzisiejszych Niemiec znaleziono szczątki zbliżone do szkieletu jamnika.
Pierwszą rasą jamnika był osobnik krótkowłosy. Jednak ich krótka sierść nie chroniła zwierząt przed zimnem w czasie polowań. Postanowiono więc skrzyżować jamnika krótkowłosego ze spanielem w wyniku czego powstała nowa odmiana jamnika - jamnik długowłosy. Jamnik szorstkowłosy jest krzyżówką jamnika krótkowłosego, teriera szkockiego, dandie dinmont terriera i małego sznaucera. Pierwszego jamnika szorstkowłosego zaprezentowano na wystawie w Niemczech w 1883 r.- miał na imię Mordax. Na przełomie XIX i XX przestano polować na lisy i borsuki z użyciem jamnika. Skrzyżowano więc jamnika krótkowłosego z miniaturowym pinczerem - powstał jamnik o karłowatych rozmiarach - jamnik króliczy, którego zaczęto używać w polowaniach na króliki. Był bardzo mały, mógł wbiec za gryzoniem do króliczej norki.
Jednego z pierwszych jamników krótkowłosych "zaadoptował" w 1884 r. Albert Sachsen Coburg Goth - książę Anglii. Jamniorki były jego ulubionymi psami, więc zaczął je rozpowszechniać na angielskich wystawach. W 1887 r. jamniki wyeksportowano za ocean, do Kanady i Ameryki. W latach 60 i 70 jamnik był najmodniejszym psem. W latach 80 najpopularniejszym był jamnik szorstkowłosy - stanowił 3/4 populacji jamników i zajął miejsce jamnika długowłosego. W latach 60 "królował" jamnik krótkowłosy. W Stanach Zjednoczonych jamnik od 10 lat utrzymuje się w czołówce najpopularniejszych psów. W Brytanii zajmuje 11 miejsce, w Europie północnej, Austrii i Szwajcarii obejmuje wysokie miejsca. W Niemczech w kategorii psów myśliwskich zajmuje 2 miejsce.
--
Artykuł pochodzi z serwisu Publikuj.org, kliknij tutaj aby go zobaczyć.

Mieć szczeniaka

Mieć szczeniaka

Autorem artykułu jest Justynaweb

Jeżeli decyzja o zakupie pieska została już podjęta, znaleźliśmy odpowiednią hodowlę i w najbliższych dniach do naszego domu dołączy nowy członek rodziny, czas pomyśleć o tym, co powinno znajdować się w domu, aby ułatwić szczeniakowi start w nowych warunkach.
Jeżeli decyzja o zakupie pieska została już podjęta, znaleźliśmy odpowiednią hodowlę i w najbliższych dniach do naszego domu dołączy nowy członek rodziny, czas pomyśleć o tym, co powinno znajdować się w domu, aby ułatwić szczeniakowi start w nowych warunkach.
Każdy pies powinien mieć w domu swoje własne miejsce, w którym czuje się bezpiecznie i z którego może swobodnie obserwować co dzieje się w jego najbliższym otoczeniu. Przy zakupie legowiska należy wziąć pod uwagę to, że szczeniak bardzo szybko rożnie i w kilka miesięcy będzie prawie tak duży jak typowy przedstawiciel jego rasy. Najlepszym rozwiązaniem jest zakup legowiska posiadającego duże, miękkie brzegi np. legowiska z wysokim rantem lub typu ponton, w którym pies czuje się bezpiecznie i jest dobrze osłonięty przed przeciągami.
Przynajmniej dwie miski (na początek w zupełności wystarczą miski z tworzywa)- jedna na wodę, do której pies powinien mieć stały dostęp, druga na pokarm. karma dla psa
Rozmiar obroży najlepiej skonsultować z hodowcą i zaopatrzyć się w obrożę, która zapina się na początku na pierwszą dziurkę, tak aby szybko rosnący pies mógł używać jej maksymalnie długo. Dla szczeniaka najwygodniejsza będzie lekka parciana lub skórzana obroża podszyta miękką skórą.
Najlepiej jeśli pierwsza smycz jest smyczą z liny lub taśmy.
Dzięki zabawkom szczeniak może próbować swych sił jako prawdziwy myśliwy, bowiem zew natury w postaci instynktu pogoni za zdobyczą jest w młodym wieku szczególnie silny.
--
Artykuł pochodzi z serwisu Publikuj.org, kliknij tutaj aby go zobaczyć.

Jak dbać o psa

Jak zadbać o psa?

Autorem artykułu jest Ola

Posiadanie psa to dla każdego właściciela powód do radości, ale także duża odpowiedzialność. Mało jednak osób wie, jak dobrze zadbać o swojego pupila by był zdrowy i rozwijał się prawidłowo. Pierwszą rzeczą o jaką trzeba zadbać jest przestrzeń jaką musimy przeznaczyć dla naszego psa.
Posiadanie psa to dla każdego właściciela powód do radości, ale także duża odpowiedzialność. Mało jednak osób wie, jak dobrze zadbać o swojego pupila by był zdrowy i rozwijał się prawidłowo. Pierwszą rzeczą o jaką trzeba zadbać jest przestrzeń jaką musimy przeznaczyć dla naszego psa. Sytuacja jest prosta gdy mieszkamy w jednorodzinnym domku. Dysponujemy wtedy ogrodem, który pozwoli naszemu pupilowi możliwie często przebywać na świeżym powietrzu. Szczególnie duże psy potrzebują przestrzeni i długich spacerów, więc częste zabawy z naszym pupilem w ogrodzie są dla niego bardzo korzystne. Gdy jednak mamy małe mieszkanie, należy postarać się o wygospodarowanie dla psa jakiegoś miejsca. Może to być plastykowe legowisko wyłożone kołderką lub koszyk. Pamiętajmy: nasz pupil musi mieć trochę miejsca tylko dla siebie i zawsze pełną miskę świeżej wody! Musimy też pamiętać o tym, że w sytuacji, kiedy mieszkamy w bloku, spacery z psem muszą mieć większą częstotliwość. Kolejną rzeczą o jaką należy zadbać jest odpowiednia karma dla psa. Musi być odpowiednio zbilansowana i dobrana do potrzeb naszego zwierzaka. Nieumiejętnie wybrana karma może przyczynić się w szybkim tempie do jego problemów zdrowotnych. Należy wiedzieć, że pies musi mieć odpowiednią dietę i pod żadnym pozorem nie można podawać mu tego co jemy my sami. Obecnie sklepy zoologiczne oferują nam duży wybór produktów żywieniowych dla zwierząt domowych, więc nie powinniśmy mieć problemu z ich zakupem. Każdy właściciel powinien wiedzieć także o tym, że nasz pies potrzebuje całorocznej, bezwzględnej opieki weterynaryjnej. Nie chodzi tylko o okresowe szczepienia, ale także odrobaczanie, przegląd uzębienia, leczenie infekcji czy alergii. Weterynarz udzieli nam także informacji w jaki sposób należy pielęgnować psa i jaką zastosować dietę. Jeżeli chcemy mieć pewność, że nasz zwierzak nigdzie się nie zgubi, warto zainwestować w jakiś identyfikator. Czasami wystarcza zawieszona ma szyi blaszka z naszym numerem telefonu.
--
Artykuł pochodzi z serwisu Publikuj.org, kliknij tutaj aby go zobaczyć.

Codzienna kontrola naszego psa

Codzienna kontrola naszego psa

Autorem artykułu jest Wienix

Jeżeli planujesz kupno lub masz już psa to musisz zdać sobie sprawę jak ważna jest codzienna kontrola naszego czworonoga jakie czynności w związku z tym należy wykonać.
Już od pierwszych miesięcy życia naszego szczeniaczka powinniśmy systematycznie przyzwyczajać go do nawyku kontroli i pielęgnacji jego sierści, uzębienia, uszu, oczu, pazurów.Należy codziennie przyzwyczajać naszego szczeniaka do pielęgnacji i dotyku. W tym celu najlepiej postawić psa na stoliku lub innym podwyższeniu ( nie wykonujemy tych czynności na podłodze - piesek musi odróżniać czynności wykonywane na podwyższeniu) następnie przesuwamy dłońmi po jego ciele i w dół łap sprawdzając oczy, uszy, pazury i zęby.Praktycznie codziennie wyczesujemy naszego psiaka (do sierści krótkiej używamy szczotek z włosia a do długiej grzebieni lub szczotek z twardszymi metalowymi zębami) oraz przemywamy mu oczy i uszy ( niektórym rasom psów np. yorkshire terrier usuwa się włosy wyrastające w uchu ). Do przemywania oczu i uszu używam gotowych preparatów w płynie i wacików. Dodatkowo w czasie codziennej kontroli powinniśmy delikatnie otworzyć pyszczek naszego pieska i palcem przesunąć po jego zębach i dziąsłach. Na stałe zęby poczekać będziemy musieli do ok. 6 miesiąca życia psa. Przyzwyczajanie go do otwierania pyska i dotykania zębów oraz dziąseł ułatwi nam w przyszłości czyszczenie ich oraz spokojne zachowanie się psa w czasie badań u weterynarza. Podczas skracania pazurów musimy uważać aby nie przyciąć ich za krótko gdyż może to spowodować silne krwawienie z okolic pazura a co za tym idzie zniechęcić naszego psa do tego typu zabiegu. Jeżeli nie mamy doświadczenia w obcinaniu pazurków to najlepiej poprosić o pomoc przychodnie weterynaryjną bądź też skorzystać z usług psiego fryzjera.
--
Artykuł pochodzi z serwisu Publikuj.org, kliknij tutaj aby go zobaczyć.

Zanim przywieziemy szczeniaka do domu

Zanim przywieziemy szczeniaka do domu

Autorem artykułu jest Wienix

Ile osób tak naprawde przed zakupem psa zastanawia sie jak powien byc przygotowany dom do przyjęcia nowego lokatora? Artykuł ten może choć w minimalnym zakresie przybliży wam ten temat.
Przed przywiezieniem szczenięcia do domu upewnijmy się że dom został właściwie przygotowany do przyjęcia nowego lokatora. Oznacza to ze powinniśmy:- właściwie zabezpieczyć kable elektryczne aby piesek nie mógł ich gryźć;- wszelkiego typu detergenty, chemikalia powinny być przechowywane w miejscu niedostępnym dla naszego pieska;- musimy właściwie zabezpieczyć roślinność jaką mamy w domu, szczególnie tą trującą (azalia, rododendron, gwiazda betlejemska, difenbachia, oleander, cis japoński, bluszcz itp.)- nie należy zostawiać zabawek dziecięcych na podłodze gdyż niektóre posiadają na tyle małe elementy że szczeniak mógłby je z łatwością połknąć.Dbając o bezpieczeństwo naszego szczeniaczka musimy pamiętać że wszystko co mogłoby mu zaszkodzić lub mogło być przez niego pogryzione powinno znaleźć się poza jego zasięgiem. Drugą rzeczą nad którą powinniśmy się zastanowić zanim przywieziemy nowego lokatora do domu jest właściwy wybór miejsca gdzie będzie spał i gdzie będziemy podawać mu jedzenie.Przy wyborze miejsca należy wziąć pod uwagę aby legowisko nie znajdowało się na przeciągu, ani w miejscu gdzie lokatorzy co chwile się poruszają. Ważne jest też aby miejsce to pozwalało szczeniakowi obserwować życie pozostałych członków rodziny. Pamiętajmy że kojec jaki kupimy pieskowi będzie mu służył przez kilka dobrych lat dlatego zwróćmy uwagę na jego wielkość tak aby piesek mógł czuć się w nim swobodnie gdy urośnie. Mój Dyzio ( tak zdrobniale nazywam mojego yorka ) nie chce przyzwyczaić się do nowego kojca, ten który dostał ponad 2 lata temu był już dziesiątki razy łatany jednakże jest on dla niego niezastąpiony . Kojec dla naszego psa to jedyne miejsce ( azyl ) gdzie pies może czuć się bezkarnie nawet gdy coś zbroi. Wybór miejsca gdzie będziemy podawać karmę naszemu psiakowi jest również ważny. Musi być to miejsce będzie można swobodnie postawić miskę na karmę i wodę. Mój piesek ma oddzielne dwie miseczki osobną na wodę i osobna na karmę. Uważam że są one o tyle praktyczniejsze od zespolonych misek gdyż woda którą uzupełniamy bądź też wymieniamy pieskowi nie rozlewa się po karmie a karma w czasie jedzenia jej przez psa nie wpada do wody brudząc jej. Ponadto pojedyncza miska ułatwi nam szkolenie twojego pieska - o czym napisze w następnym poście. Należy pamiętać aby pies miał całodobowy dostęp do świeżej wody i przynajmniej raz na dobę powinniśmy umyć mu miski.

inne tematy o psiakach na blogu : http://naszyork.blogspot.com/
--
Artykuł pochodzi z serwisu Publikuj.org, kliknij tutaj aby go zobaczyć.